Денот носи смев еве го на праг, земи го прегрни го ти пак

Сукњичка кратка и сите се ѕверат, а ништо подобар не сум ни јас

Тоше Тоше главно празна – Tоше Тоше пак ли казна?

Вечерва дај ми од небо огнови, биди им сенка на мојте богови

и гледај зраци сончеви плодат, свети води, а над води сводови

Нека не боли време за плачење

Твоeто срце лед што зрачи – ќе се стопи, ќе ме слуша

Се плашам од наши емигранти – Не сме храбри, и веќе не сме млади

лево срце, десно ум, над тоа никој – никој – под сето ти и јас

Ах, каде е мојто либе дали мисли пак на мене?

Билјана платно белеше, на oхридските извори.

Јас – сонце и месечина и точка и цела вселена…

Модри очи тоа си ти – девојка од бронза

Еден бакнеж и магија се стори, мојто срце капија ти отвори