Еден поглед, безброј прашања, еден допир, вода сред пустина

Море од лаги препливав, цвеќе што умира милував

Сонце гледам, сонце не ме грее, дупла вотка и ништо веќе важно не е.

лета меѓу нас таа душа – нè топли небото

Кога се допираат овој свет и вечноста…

Изгубен во овој живот, ко во темна сива магла …

Денот носи смев еве го на праг, земи го прегрни го ти пак

Сукњичка кратка и сите се ѕверат, а ништо подобар не сум ни јас

Тоше Тоше главно празна – Tоше Тоше пак ли казна?

Вечерва дај ми од небо огнови, биди им сенка на мојте богови

и гледај зраци сончеви плодат, свети води, а над води сводови

Нека не боли време за плачење

Твоeто срце лед што зрачи – ќе се стопи, ќе ме слуша

Се плашам од наши емигранти – Не сме храбри, и веќе не сме млади