и гледај зраци сончеви плодат, свети води, а над води сводови

Нека не боли време за плачење

Твоeто срце лед што зрачи – ќе се стопи, ќе ме слуша

Се плашам од наши емигранти – Не сме храбри, и веќе не сме млади

лево срце, десно ум, над тоа никој – никој – под сето ти и јас

Ах, каде е мојто либе дали мисли пак на мене?

Билјана платно белеше, на oхридските извори.

Јас – сонце и месечина и точка и цела вселена…

Модри очи тоа си ти – девојка од бронза

Еден бакнеж и магија се стори, мојто срце капија ти отвори

Пепел во нашите градини

Само си ти месечина под ова небо што ме покрива

Сите приказни исти се, тажни ко оваа…

Чукни во дрво вистина е, надвор е пролет, живи сме!