Стојам сам на асфалт жежок, нема веќе диви јагоди…

Темно е, тајно моја, а во душа светат фенери

И ние сме деца на мајката земја, на мајката земја, на Македонија.

Отсега јас сум само твој, од твојата тага ѕвонат ушиве мои, 

војна е девојка која нема милост, ниту за еден свој љубовник

Страста ја врзав на работ на Етна, везев со прсти од зборови ѓердан.

Деца сунца, ми сме пут у рај

Нели ти здодеа да бидеш сам на бродот, притиснат в теснец син, в затвор без ниеден ѕид?

Бојава никого не убила, mислата никого не ранила

мојот живот овде, ѕвезда пред колапс, фрла последен зрак светлина..

Ако можеш врати ми ја боже, или мене прaти ме во тоа време!

Доаѓа зимска ноќ, паѓаат први снегови, ајде пробај ме на минус 23

Блазе на гулабите, не дека живеат во зградите на Ново Лисиче

Ова е време на заблуди, само заблуда може и да се причини