За мене, само тага остана, како твоја сенка до мене да вечера

Твојата мајка мори мене не ме пушта, кај тебе да дојдам душо, срце мое Јованко

И после сѐ да сме сами под ѕвездите!

Тука ил Америка, песна една утеха, свири иста музика, срцево ми запира

Стојам сам на асфалт жежок, нема веќе диви јагоди…

Темно е, тајно моја, а во душа светат фенери

И ние сме деца на мајката земја, на мајката земја, на Македонија.

Отсега јас сум само твој, од твојата тага ѕвонат ушиве мои, 

војна е девојка која нема милост, ниту за еден свој љубовник

Страста ја врзав на работ на Етна, везев со прсти од зборови ѓердан.

Деца сунца, ми сме пут у рај

Нели ти здодеа да бидеш сам на бродот, притиснат в теснец син, в затвор без ниеден ѕид?

Бојава никого не убила, mислата никого не ранила

мојот живот овде, ѕвезда пред колапс, фрла последен зрак светлина..