Тоше Проески

Убава песна не сака баш секој, и на славеј камен фрла некој…

Овој живот мој не е бајка белa, штом те имам пак те немам

Не сум поет песна да напишам, целиот свет да ти го донесам

И после сѐ да сме сами под ѕвездите!

Стојам сам на асфалт жежок, нема веќе диви јагоди…

Темно е, тајно моја, а во душа светат фенери

Како суво лисје згази ме под себе

Моја си замка паднав и спијам

Твоeто срце лед што зрачи – ќе се стопи, ќе ме слуша

Никој жив не ја чита лесно како ти книгата на моите слабости, но се преправаш

Среќна ли си ти далеку од мене мила или спомени гребат како груба свила

Твоите бакнежи на моите бели кошули. Цела ноќ ми будат спомени.

А мојот живот е вечно паѓање, сѐ да се собере – пораз ќе остане…

Боже, ангели од небо прати, таа нема да се врати