Поп

Твоeто срце лед што зрачи – ќе се стопи, ќе ме слуша

Еден бакнеж и магија се стори, мојто срце капија ти отвори

Само си ти месечина под ова небо што ме покрива

Сите приказни исти се, тажни ко оваа…

Кога те нама, наоколу те барам, во туѓата си сенка, во сечии си очи, кога те нема

Утре ако тргнам без тебе немој не плачи

Празен преграт и во сон само те замислувам.

Ѕвезда си во некој облак како плам

Знам сите зими ќе минат, нема веќе да те видам, но едно нема да помине.

Еј, што ми беше срцето живо, еј, што си имав со него живот

Никој жив не ја чита лесно како ти книгата на моите слабости, но се преправаш

Среќна ли си ти далеку од мене мила или спомени гребат како груба свила

Твоите бакнежи на моите бели кошули. Цела ноќ ми будат спомени.

А мојот живот е вечно паѓање, сѐ да се собере – пораз ќе остане…