Моја си замка паднав и спијам

Кога си сам и тажно е се – на неа ти сети се

Сонце гледам, сонце не ме грее, дупла вотка и ништо веќе важно не е.

Денот носи смев еве го на праг, земи го прегрни го ти пак

Сукњичка кратка и сите се ѕверат, а ништо подобар не сум ни јас

Нека не боли време за плачење

Твоeто срце лед што зрачи – ќе се стопи, ќе ме слуша

Еден бакнеж и магија се стори, мојто срце капија ти отвори

Само си ти месечина под ова небо што ме покрива

Сите приказни исти се, тажни ко оваа…

Кога те нама, наоколу те барам, во туѓата си сенка, во сечии си очи, кога те нема

Утре ако тргнам без тебе немој не плачи

Празен преграт и во сон само те замислувам.

Ѕвезда си во некој облак како плам