Поп

Спие градот, сите сонат, само срцата ни ѕвонат…

По сите порази дај да речам само моја си

Очи ви, очи ти – црни бисери, неми – насолзени

Убава песна не сака баш секој, и на славеј камен фрла некој…

Овој живот мој не е бајка белa, штом те имам пак те немам

Не сум поет песна да напишам, целиот свет да ти го донесам

Вечерно небо и полна месечина, јас фантазирам

Јас те молам не праќај ми ни погледи

Бела трага, бела прашина, бела зима, бела белина. Бел ат пред порта помина, и на него, либе замина.

Mојот дом е таму каде што ќе посакам

Коњи брзајте, ветрој, дувате, нека исчезне мојот траг…

Дојдов полна болки, в срце гори чуден плам, од возбуда растреперив ко струна…

За мене се јужни ветрови, хоризонти плажи песочни…

Еден бакнеж – песни рој. Еден поглед – безброј сни.