Народни

Така е пишано, ништо да не бидеме, ти без мене, јас без тебе

Момчето ти е заспало на Каракамен планина.

Зајди, зајди јасно сонце, зајди помрачи се, и ти јасна ле месечино, бегај удави се.

Блазе тебе ѕвездо моја, ти си имаш небо, блазе тебе зимо ладна, си го имаш снегот.

Ќе слезам долу в ѓул бавчи, по тој ми алов катмер каранфил

Јане, Јане ле бело грло, Јане, Јане ле кротко јагне.

Јано мори, Јано леле, севдалино, моја росна детелино

Не плачи мило либе, не жалај, јас пак ќе се вратам.

Еј ридови, сини мориња, сам ќе морам да ве пробијам

на таа слатка вечера, на тоа вино црвено, а бре, лудо, бре

Душаваа само знае колку љубов јас за тебе чувам

Твојата мајка мори мене не ме пушта, кај тебе да дојдам душо, срце мое Јованко

И ние сме деца на мајката земја, на мајката земја, на Македонија.

На чешмата, по две-три моми, полнеа вода студена