Како суво лисје згази ме под себе

Како Вардар ќе дотечам на раце ќе те однесам

Моја си замка паднав и спијам

Море од лаги препливав, цвеќе што умира милував

Сонце гледам, сонце не ме грее, дупла вотка и ништо веќе важно не е.

Денот носи смев еве го на праг, земи го прегрни го ти пак

Сукњичка кратка и сите се ѕверат, а ништо подобар не сум ни јас

Нека не боли време за плачење

Твоeто срце лед што зрачи – ќе се стопи, ќе ме слуша

Ах, каде е мојто либе дали мисли пак на мене?

Еден бакнеж и магија се стори, мојто срце капија ти отвори

Само си ти месечина под ова небо што ме покрива

Сите приказни исти се, тажни ко оваа…

Кога те нама, наоколу те барам, во туѓата си сенка, во сечии си очи, кога те нема